Eerst ontdekten we Istanboel en we bleven langer dan gepland, gefascineerd door deze stad aan de Zee van Marmara en de Bosporus. Daarna reisden we verder, naar het zuiden van Turkije langs de kust van de Egeïsche Zee, we voelden ons in de steden terug in de oudheid, klommen vanaf de kust naar de vindplaatsen van archeologen, naar sporen en architectuur van Caesar, apostelen, Byzantijnse keizers en sultans. We verkenden ook dorpen en – destijds nog – afgelegen baaien. Lagen de kusten en eilanden er niet elke reisdag nog aantrekkelijker bij?
Tip: bekijk ook onze andere populaire Turkse blogs zoals
Aan de Middellandse Zeekust glimlacht Anatolië. Dus besluiten we: we willen niet omkeren voordat we de hele Middellandse Zeekust van Turkije hebben gezien. Van Marmaris tot de grens met Syrië. We hebben dit traject sindsdien vaker gereden en – genoeg is niet genoeg – al snel ook verder tot aan de grens met Iran, Armenië en Georgië. In een woord fantastisch is het land van de herders, de truckers en de bergbeklimmers in het achterland, rond de top van de berg Ararat en het enorme Van-meer. Misschien juist door het contrast kunt u echt genieten van de levensvreugde, van de zondoorstoofde en bijna onuitputtelijke veelzijdigheid van de zuidkust van Turkije.
De natuur heeft de zuidkust vruchtbare gebieden gegeven en beboste bergen, diepe canyons en het 1000 km lange Taurus-gebergte met bergen van bijna 4000 m. En de steden niet te vergeten! Sommige namen, Antalya bijvoorbeeld, kent elke toerist, andere hoort u bijna nooit buiten Turkije! De op drie na grootste stad van het land heet Adana en ligt bij de ‘knik’ van de Middellandse Zee, waar de kust¬lijn naar het zuiden afbuigt. Overal burchten, in de stad oude karavanserais, Hettitische en vroegchristelijke steden. De moskee van Adana behoort tot de grootste van Turkije – met ruimte voor 12.000 gelovigen.
‘Blauwe Toer’ op de Middellandse Zee
Of de gast nu wandelt of bergen beklimt dan wel de zuidkust liever vanaf zee ontdekt, bij grote en kleinere eilandjes het anker uitgooit – alles is mogelijk. De `Blauwe Toer’, de Mavi Tur, een populaire, meerdaagse cruise, kan in vrijwel elke havenplaats starten. In de zomer liggen op de beste ligplaatsen hele vloten. Wandelliefhebbers kennen niet allemaal de langeafstandswandeling van Fethiye naar Antalya, het zogenaamde Lyciëpad, hoewel het bij sommigen bekendstaat als een van de tien beste wandelroutes ter wereld. Andere toeristen zullen meer willen weten over de Lyciërs, het volk dat in de oudheid vanuit Kreta hier naartoe kwam. Weer anderen zullen het achterland van de kust beter willen leren kennen, omdat de kust zelfs in de buurt van het strand werd volgebouwd met vele hotelcomplexen. Deltavliegen boven de Ölü Deniz, de veelgeprezen ‘fraaiste baai van Turkije’, raften op rivieren in de canyons: ook sporters kennen de enorme aantrekkingskracht van vakantieland Turkije.
Ongebroken gastvrijheid
Welke Turkijeliefhebber kan niet vertellen over de vele vriendelijke ontmoetingen met Turken en/of Koerden? Zelfs daar waar de toeristen soms in het hoogseizoen beduidend in de meerderheid zijn, blijven de gebaren van vriendelijke gastvrijheid niet uit, van een glas thee tot een uitnodiging bij hen thuis. Met minder toeristische concurrentie is men natuurlijk sneller de uitverkoren gast: we herinneren ons een namiddag in de Pamphylische vlakte van Antalya. Bij een van de stokoude karavanserais vonden we bij een eenvoudige zwarte tent een nomadenfamilie, bij de ingang stond een mager paard. We werden onder het tentdak uitgenodigd, naast de ronde houthaard, waarop de jonge vrouw van de beer des huizes brood uitrolde. Half zittend, half liggend op het tapijt aten we vers brood met honing en kaas. Thee werd steeds weer meteen ingeschonken. Wie een beetje Turks kent, ziet in dit boeiende land eens te meer hoe het onbekende zomaar zijn onbekendheid verliest.
Overnachten
De keuze is enorm, van familie pension tot vijfsterrenhotel. Ook exclusieve onderkomens — kleine, maar verfijnde boetiekhotels bijvoorbeeld — zijn meestal goedkoper dan elders rond de Middellandse Zee. De beddenboom: sinds het midden van de jaren 1980 wordt in de toeristische centra aan de zuidelijke kust hotel na hotel, vakantiedorp na vakantiedorp opgetrokken. Wie als gast waarde hecht aan een bepaalde garantie voor kwaliteit zoekt hotels en pensions die door het ministerie van toerisme zijn geregistreerd. Daarnaast zijn er ook onderkomens die door de Belediye, het lokale bestuur, geregistreerd zijn. Overigens zijn er onder de onderkomens, die zich niet zomaar op een lijst laten zetten, ook heel goede gelegenheden die niet willen voldoen aan de bepaalde kwaliteitscriteria. Voordeel van de vele vakantiecomplexen is het meestal uitstekende aanbod aan faciliteiten. Een nadeel is de vaak verregaande afsluiting van land en bevolking. En niet te vergeten: in de eenvoudige pensions weegt vaak de hartelijkheid bij ontvangst en verzorging op tegen de eenvoud van de inrichting en het ontbijt. Echte Turkse gastvrijheid? Het bestaat nog – vaak in de familiepensions, maar ook wel in de goed geleide grote hotels.
Onderhandelen
In principe is het in Turkije nog gebruikelijk om de kamer te mogen bekijken voor het boeken ter plaatse. Veel beddenburchten zetten de prijzen vaak een paar niveaus te hoog -dat is al snel te zien bij een blik in de kamer. Hoe hoger de prijzen des te groter de onderhandelingspositie – niet overal, maar wel vaak. Anders dan hier is het verschil tussen een een- en een tweepersoonskamer meestal heel gering – als stel krijgt u meer voor uw geld. Voor kinderen geldt vaak reductie. Meestal chic en niet zo goedkoop: de teller’, de boetiekhotels.
Kies voor het laagseizoen
Veel hotels verhogen tijdens het hoogseizoen de prijzen flink, hoewel deze periode door de hoge temperaturen niet erg aangenaam is. Wie voor een vakantie in het hoogseizoen een bepaald hotel heeft uitgezocht, kan beter al ruim van tevoren reserveren. Het aanbod aan particuliere onderkomens bij een Turks gezin is vrij Lein. Waar Turken gasten willen ontvangen, doen ze dat meestal in een pension of een hotel. Het verblijf in een klein familiebedrijf kan vaak net zo aangenaam zijn als in een meersterrenhotel, vooral voor wie het persoonlijk contact met de bevolking van het land zoekt. Gebruikelijker zijn de vakantiewoningen en vakantiehuisjes. Vraag hiernaar bij het toeristenbureau. Het ontbijt zit, afhankelijk van het hotel, wel of niet bij de prijs inbegrepen. Wie op zijn Turks ontbijt, begint de dag met kaas, olijven en komkommer, krijgt meestal ook een ei, honing en marmelade.
Eten en drinken
Turken houden van zoet — de hoeveelheid lekkers is enorm! Scherp gekruide producten komen uit Oost-Turkije. De koks presenteren hun kunsten Het is in Turkije niet alleen gebruikelijk om met eigen ogen een gerecht van de menukaart te kiezen, ook de vis wordt getoond voordat hij wordt gebakken, de keuze aan `mezes; de voorgerechten, wordt uitgestald op een dienblad en wie Iciest voor soep en groenten, wordt uitgenodigd om bij de kok in de pannen te kijken. Turkije is in culinair opzicht een land van bruggen. Tradities van de Centraal-Anatolische Turkenstam¬men en de volken van de Middellandse Zee zijn met elkaar versmolten, in het zuidoosten van het land spelen ook Arabische invloeden een rol. Scherp gekruid is bijvoorbeeld de ‘Adana kebabs’. Wie in Antakya komt, krijgt daar een zoete versnapering met pistache die heel anders smaakt dan het pistachekoekje in Antalya.
Waar eet je wat
Eenvoudige `pide salonus’ bieden bij een ring van brood belegd met gehakt of kaas, alleen een alcoholisch drankje. De overgang van een ‘lokanta’ naar een `restoran’ is vloeiend; bij het laatste is de sfeer wat pretentieuzer. Echt zoet wordt het leven in een `pastane’, de banketbakkerij met versnaperingen als `baklava’ of ‘kadingöbegi’ (‘vrouwennavel’), dat zijn in het midden iets ingedeukte koekjes. Natuurlijk staan in het kustgebied vis en zeebanket boven aan de lijst met mogelijke specialiteiten. Om te zorgen dat de rekening de eetlust achteraf niet bederft, kan er over prijs en gewicht al bij het bestellen onderhandeld worden. De belangrijkste drankjes zijn naast cayran’, de verfrissende yoghurt-drank, de traditionele thee, symbool van gemoedelijkheid en gebaar van gastvrijheid, en ‘rake, ook wel leeuwenmelk genoemd, omdat deze anijslikeur wit kleurt zodra deze met water wordt verdund.